Eine kleine Gruppe für sich, Nr. IV, bilden am Harzrande die jüngeren Orte Timmenrode, Wienrode, Cattenstedt und Heimburg. Hier spricht man schêne hîser, se lêpen, schlân, schmîten, schnîn, schpräken, schtân, schwîn, ären, wärt, pärt, gans, jense, golt, gût, glâs, gnaulen, grôt, nischt, kommen. Doch sagt Heimburg hei hat statt het und êren, wêrt. Das in der Mitte liegende Blankenburg spricht kein reines Niederdeutsch mehr.

 

 

Gleichnis vom verlorenen Sohn in Cattenstedter Mundart. IV.

11. Un hai sä: en minsche harre zwai sêne.
12. Un dä jingeste dâvon sä vor sînen vâder: vâder, jif mek mîn arfdail, dat mek taukimt. Un hai daile dat gût.
13. Un et dûre nich lange, dâ nâm de jingeste alles tesamme un trekke wît wech un brochte dat sînichte dorch mit fräten un sûpen.
14. Un wî hai alles dorchebrocht harre, dâ kâm ne grôte dîrnis ewer dat selftije ganze lant, un hai fonk ân te hungern (moste hungerpôten sûn).
15. Un hai junk hen un vormêe sek bîn bûren in selftijen lanne; dä schikke êne op't felt, de schwîne te heun.
17. Dâ junk hai (junke) in sek (te kêre) un sä: wû vêle d^chlêndersch het mîn vâder (nich), dä brôt de hille un de fille heb'n (hem'n) un ek mothîr vorhungern (vôr hunger ummekom'n).

 

Blankenburger Kuhhirtenlied vom Jahre 1850. IV.

Wenn der Kuhhirt Hoppe des Morgens austrieb, so blies er folgendes Stückchen: "heste'n mîne frû niche sein met'n rôen rokke? wenn se sîst, denn seche't man, se hêrt'n Kauhart Hoppe."